Το δικαίωμα στη λήθη αποτελεί ένα νέο ψηφιακό δικαίωμα, το οποίο περιλαμβάνεται στον Γενικό Κανονισμό για την Προστασία Δεδομένων (Κανονισμός 2016/679) που θα τεθεί σε ισχύ το 2018.
Το δικαίωμα έχει ήδη αναγνωριστεί με την απόφαση της 13ης Μαΐου 2014 (υπόθεση C-131/12) του Δικαστηρίου της ΕΕ, το οποίο προέβη σε ερμηνεία των διατάξεων της οδηγίας 95/46 / ΕΟΚ ώστε να περιλαμβάνουν το «δικαίωμα της λήθης» στο Διαδίκτυο. Η υπόθεση αυτή αφορούσε στις μηχανές αναζήτησης και την υποχρέωσή τους να αφαιρούν συνδέσμους προς ιστοσελίδες από τις λίστες των αποτελεσμάτων τους, έπειτα από αιτήματα των υποκειμένων των δεδομένων, με το επιχείρημα ότι οι πληροφορίες αυτές δε θα πρέπει πλέον να συνδέονται με το όνομά τους μέσω ενός τέτοιου καταλόγου. Το Δικαστήριο έλαβε υπόψη ότι ακόμη και η αρχικώς νόμιμη επεξεργασία δεδομένων που είναι αληθή, μπορεί, κατά τη διάρκεια του χρόνου, να καταστεί ασυμβίβαστη με την οδηγία 95/46/ΕΟΚ, όταν τα εν λόγω δεδομένα δεν είναι πλέον απαραίτητα, υπό το πρίσμα των σκοπών για τους οποίους είχαν συλλεγεί ή τύχει επεξεργασίας.
Ωστόσο, το ψηφιακό δικαίωμα στη λήθη δεν αφορά μόνο στην υποχρέωση των παρόχων μηχανών αναζήτησης να αφαιρούν συνδέσμους που αφορούν προσωπικά δεδομένα. Και αυτό, καθότι ενσαρκώνει στην ουσία το αίτημα των ατόμων να έχουν τη δυνατότητα να επιτυγχάνουν την αφαίρεση των προσωπικών τους δεδομένων, ιδίως εκείνων που έχουν δημοσιευθεί σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκτός εάν υπάρχει επιτακτικός λόγος για τη διατήρησή τους.
Στην πράξη, το δικαίωμα στη λήθη αφορά τη δυνατότητα αποτελεσματικής αντιμετώπισης των συνεπειών του Διαδικτύου που «δεν ξεχνά ποτέ», εξασφαλίζοντας την προσωπική αυτονομία του ατόμου και την προστασία της ιδιωτικής ζωής.
Βλ. αναλυτικά εδώ